در سلسله گزارش‌های گذشته به اهمیت حفظ و صیانت از میراث فرهنگی و همچنین آثار و بناهای تاریخی که مورد بی‌مهری متولیان قرار گرفته‌اند؛ تا جایی‌که برخی از آن‌ها به ورطه نابودی کشیده شدند، اشاره کردیم. همانطور که گفته شد، ایران با پیشینه تاریخی و فرهنگی غنی از موارث فرهنگی غنی نیز بهره‌مند است و یکی از دغدغه‌های امروز، نگهداری درست از این آثار است که مانند شناسنامه یک ملت و بیانگر فرهنگ و خاطرات گذشته ایران هستند.
به گزارش ایسنا، در ایران بناهای تاریخی کمی نیستند که بدون توجه به اهمیتی که دارند، مورد غفلت متولیان فرهنگی قرار می‌گیرند. «تل چگاسفلی» از دیگر آثار باستانی ایران است که با وجود ارزش تاریخی که دارد در نیم‌قرن اخیر همواره مورد تعرض قرار گرفته است.
در این سال‌ها گزارش‌های زیادی به منظور کمک به حفظ این محوطه تاریخی و شنیده شدن صدای اعتراضات میراث دوستان نوشته شده، اما ایسنا بر آن شد که یک بار دیگر به دلیل اهمیت چگاسفلی و امید به عملکرد بهتر دولت جدید در حفظ آثار و میراث باستانی، برای محافظت این محوطه تاریخی از تعرضات و ثبت جهانی آن گزارشی بنویسد.
«تل چگاسفلی» که در دشت «زیدون» و در حاشیه جنوبی رودخانه زهره قرار دارد، یکی از وسیع‌ترین محوطه‌های پیش از تاریخی در جنوب غربی ایران است. این محوطه باستانی در دهه ۱۹۷۰ میلادی توسط هیاتی به سرپرستی «هانس نیسن» از مؤسسه‌ی شرق شناسی دانشگاه شیکاگو شناسایی شد و درسال ۱۳۸۸ به شماره ۲۸۸۲۲ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
دخل و تصرف‌های صورت گرفته در محوطه، ساخت خانه‌های روستایی، ایجاد کارخانه سنگ‌شکن، وجود منبع بتنی آب، قرار گیری محل شستشوی احشام، ساخت زمین فوتبال، تسطیح بخش میانی محوطه، گورستان اطفال، ایجاد دیوار، مرزبندی مالکان، تسطیح و شخم‌زنی، انباشت نخاله و زباله، ساخت‌وساز و رفت و آمد ماشین‌آلات از عوامل آسیب رسان به این محوطه تاریخی است.
با توجه به روند بسیارسریع تخریب محوطه‌ی «تل‌چگاسفلی» مبنی بر اخبار منتشر شده، عملیات گمانه‌زنی به منظور تعیین عرصه و پیشنهاد حریم محوطه «تل چگاسفلی» به منظور حفظ و نگهداری از آن در سال ۹۴ انجام شد و در دی ماه همان سال نقشه آن به تصویب رسید.
بنا بر گفته های عباس مقدم- سرپرست کاوش‌های باستان‌شناسی چگاسفلی- برنامه تعیین عرصه محوطه چگاسفلی در دو مرحله پیش میدانی و میدانی انجام شده و در حین این عملیات گورهای ۷هزار ساله هشت‌گانه کشف شد که نشان دهنده سنت منحصر به فرد تدفین در این منطقه است و نظیر آن در هیچ مکان دیگری پیدا نشده است.
